Posts

CD presentatie 21 maart: op tastbare afstand.

Afbeelding
Met het naderen van de officiële release-datum van 21 maart werd het steeds duidelijker dat het ivm corona niet mogelijk was om een presentatie met publiek te organiseren. Het uitstellen van de CD presentatie was een optie, maar hoe lang zou dat nog duren? Recent zijn de corona-maatregelen opnieuw met 2 maanden verlengt, en van uitstel dreigt dan afstel te komen. Bovendien voelde het als een kille kaalslag om op de speciale datum van 21 maart, die zowel het begin van de lente, als de geboortedatum van J.S. Bach markeert, helemaal niets te doen. Het enige alternatief was dan om te gaan streamen, maar dit bezorgde mij hoofdbrekens: Gestuntel in mijn woonkamer met de smartphone, die overigens nog verrassend goed beeld en geluid gaf, konden mij onvoldoende motiveren. In deze situatie moest ik zowel uitvoerend musicus als regisseur zijn, en dan was ik betreft de weergave van het beeld ook afhankelijk van de directe feedback van anderen.  Ik miste in mijn woonkamer ook de inspiratie van een

Bach en de fuga's

Het woord "fuga" betekent letterlijk: "vlucht"  In een iets vrijere vertaling zou je het een klinkende reis kunnen nomen. Een ambachtelijke compositietechniek waarbij na de introductie van het thema, dit thema telkens weer terugkomt, en muteert, in een doorlopende stroom van noten.  Bach is de ultieme meester van de fuga's, door de sublieme combinatie van zijn vakmanschap en creativiteit. Ik zal in deze blog beschrijven welke ontwikkeling Bach doormaakt bij de 3 fuga's van de sonates, en hoe wij daarmee een glimp kunnen opvangen hoe zijn geest werkte. In de Jazz is het gebruikelijk om op een gekozen thema langdurig te improviseren om uiteindelijk weer "thuis" te komen bij het oorspronkelijke thema. Formeel is er geen vaststaand einde en zou men eindeloos door kunnen gaan. In de chaconne van Bach zien we hetzelfde principe; na maar liefst 59 variaties op het thema, keert het oorspronkelijke thema weer terug; als een gestolde improvisatie. Een kleine

les op afstand: inspirerend?

Les op afstand; al bijna een jaar is dat nu een nieuwe werkelijkheid. We zijn er inmiddels aardig aan gewend, maar over wennen heb ik ambivalente gevoelens: het is iets positiefs waardoor men zich kan aanpassen aan nieuwe situaties. Aan de andere kant verontrust het mij dat een nieuwe situatie normaal kan gaan voelen, terwijl het objectief gezien, en in vergelijking met "vroeger" niet een normale situatie is. We weten niet meer beter, maar wás het vroeger eigenlijk wel beter? Ik realiseer mij dat we in een fantastische tijd leven; stel je voor dat het nu 1991 was ipv 2021! Toen was er nog nauwelijks internet, geen smartphones,  whatsapp, géén skype, zoom, facetime. Met dezelfde soort crisis en dezelfde maatregelen had dat nog tot veel meer eenzaamheid geleid, en meer schade voor het (muziek)onderwijs, en de ontwikkeling van kinderen. Het is natuurlijk maar de vraag of er dan net zo verstrekkende maatregelen waren gekomen, met alle gevolgen van dien: nog veel meer zieken en sl

Musicus in corona-tijd

 Het jaar 2020. het lijkt een mooi rond getal, maar wát een onwerkelijk jaar was dat...en nog altijd zitten we midden in de corona-crisis. Hoe houd je je staande als musicus wanneer je je stem niet meer kan laten horen richting publiek? Een uitvoerend musicus is immers de onmisbare spreekbuis in de communicatie tussen componist en publiek. Gelukkig vervangen opnames het gat tussen zender (componist) en ontvanger (luisteraar) en we leven in het tijdperk van internet, waarin de toegang tot muziek door bijv. youtube, spotify, haast oneindig groot is.  Ook het "streamen" van uitvoeringen, zelfs zonder aanwezig publiek, heeft door de corona-crisis een hoge vlucht genomen. Toch geeft het een gevoel van vervreemding als ik mij realiseer dat ik van mijn 5e tot mijn 6e jaar (het eerste jaar dat ik viool speelde), vaker heb opgetreden dan het afgelopen jaar! Het lijkt op een onvrijwillige sabbatical.  Hoe geef je vorm aan je bestaan wanneer een belangrijk deel daarvan is ontnomen? Iede

Ruimte in de Kruiskerk

In de kruiskerk van Amstelveen gaf ik een concert waarin Bach de hoofdrol had. Ieder seizoen is er daar een speciale Bach-serie, waarbij afwisselend de Bach viool-solo sonates/ partita's en de cello-suites worden uitgevoerd. Dit seizoen zijn de sonates aan de beurt, en ik had de eer om de grootse C groot sonate BWV 1005 uit te voeren. Een monumentaal werk met één van de langste Fuga's die Bach ooit heeft geschreven. Als ik deze fuga achter elkaar speel, heb ik altijd de sensatie dat ik steen voor steen een enorme kathedraal aan het bouwen ben in klanken; een klinkend architectonisch wonder! De fuga wordt vooraf gegaan door een Adagio waarin aan het begin onmiskenbaar kerkklokken klinken. Alsof het publiek wordt uitgenodigd om naar binnen te komen. (in werkelijkheid zat het publiek al aandachtig te luisteren vanaf de eerste noot) Het doet mij ook altijd denken aan de kerkklokken van de Kruiskerk, die ik iedere zondagochtend kan horen vanuit mijn woning in Amstelveen, dus h

zonlicht in de kloosterkerk

Afbeelding
Gisteren gaf ik een lunchconcert in de Kloosterkerk Den Haag. Ik heb daar de 2e partita in d mineur in zijn geheel uitgevoerd. Naar mijn idee de meest mystieke, diepgaande, en ernstige van de 3 partita's. De duisternis van deze partita vormde een contrast met het prachtige lichte interieur van de Kloosterkerk, dat nog versterkt wordt met het naar binnen schijnende zonlicht. De rest van de dag waren er overigens vrijwel alleen maar buien! Ik werd mij van dat speciale licht pas écht bewust tijdens het uitvoeren van de Chaconne bij de overgang van het ernstige d mineur gedeelte, naar het hoopvolle d majeur gedeelte. Dit is één van de meest magische momenten van alle Sonates en Partita's. Het is net alsof het zonlicht eindelijk door de donkere wolken weet te breken, en er een nieuw hoopvol begin klinkt. "spelen" met de ruimte/akoestiek vlak voor het concert Er wordt wel beweert dat hier het koraal "Von Himmel hoch da komm ich her" klinkt, en ind