En nu Bach

Les op afstand; al bijna een jaar is dat nu een nieuwe werkelijkheid. We zijn er inmiddels aardig aan gewend, maar over wennen heb ik ambivalente gevoelens: het is iets positiefs waardoor men zich kan aanpassen aan nieuwe situaties. Aan de andere kant verontrust het mij dat een nieuwe situatie normaal kan gaan voelen, terwijl het objectief gezien, en in vergelijking met "vroeger" niet een normale situatie is. We weten niet meer beter, maar wás het vroeger eigenlijk wel beter? Ik realiseer mij dat we in een fantastische tijd leven; stel je voor dat het nu 1991 was ipv 2021! Toen was er nog nauwelijks internet, geen smartphones,  whatsapp, géén skype, zoom, facetime. Met dezelfde soort crisis en dezelfde maatregelen had dat nog tot veel meer eenzaamheid geleid, en meer schade voor het (muziek)onderwijs, en de ontwikkeling van kinderen. Het is natuurlijk maar de vraag of er dan net zo verstrekkende maatregelen waren gekomen, met alle gevolgen van dien: nog veel meer zieken en sl

 Het jaar 2020. het lijkt een mooi rond getal, maar wát een onwerkelijk jaar was dat...en nog altijd zitten we midden in de corona-crisis. Hoe houd je je staande als musicus wanneer je je stem niet meer kan laten horen richting publiek? Een uitvoerend musicus is immers de onmisbare spreekbuis in de communicatie tussen componist en publiek. Gelukkig vervangen opnames het gat tussen zender (componist) en ontvanger (luisteraar) en we leven in het tijdperk van internet, waarin de toegang tot muziek door bijv. youtube, spotify, haast oneindig groot is.  Ook het "streamen" van uitvoeringen, zelfs zonder aanwezig publiek, heeft door de corona-crisis een hoge vlucht genomen. Toch geeft het een gevoel van vervreemding als ik mij realiseer dat ik van mijn 5e tot mijn 6e jaar (het eerste jaar dat ik viool speelde), vaker heb opgetreden dan het afgelopen jaar! Het lijkt op een onvrijwillige sabbatical.  Hoe geef je vorm aan je bestaan wanneer een belangrijk deel daarvan is ontnomen? Iede