CD presentatie 21 maart: op tastbare afstand.

Met het naderen van de officiële release-datum van 21 maart werd het steeds duidelijker dat het ivm corona niet mogelijk was om een presentatie met publiek te organiseren. Het uitstellen van de CD presentatie was een optie, maar hoe lang zou dat nog duren? Recent zijn de corona-maatregelen opnieuw met 2 maanden verlengt, en van uitstel dreigt dan afstel te komen.

Bovendien voelde het als een kille kaalslag om op de speciale datum van 21 maart, die zowel het begin van de lente, als de geboortedatum van J.S. Bach markeert, helemaal niets te doen.

Het enige alternatief was dan om te gaan streamen, maar dit bezorgde mij hoofdbrekens:

Gestuntel in mijn woonkamer met de smartphone, die overigens nog verrassend goed beeld en geluid gaf, konden mij onvoldoende motiveren. In deze situatie moest ik zowel uitvoerend musicus als regisseur zijn, en dan was ik betreft de weergave van het beeld ook afhankelijk van de directe feedback van anderen. 

Ik miste in mijn woonkamer ook de inspiratie van een akoestische ruimte, om nog íets van een concert-ervaring te krijgen..

Maar hoe kon het beeld ooit fatsoenlijk eruit zien, in een grotere ruimte, gestreamd door de piepkleine ingebouwde camera van mijn smartphone? 

Tijdens het interview op de concertzender van 10 maart, werd mij de gevreesde vraag gesteld wat ik van plan was op de release-datum, en daar zat ik dan met mijn mond vol tanden. De corona-crisis is dan een legitiem excuus, maar toch bleef er iets knagen.

En toen begon het toeval zijn werk te doen: Wijnand de Groot, die aanwezig was en mijn impasse had opgemerkt, bood aan om de streaming met professionele video te doen

Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Nu had het ook zin om over een ruimte na te denken. De kruiskerk in Amstelveen, een voor mij vertrouwde locatie waar ik veel Bach heb uitgevoerd, bleek beschikbaar, en Stef Lokin, tevens werkzaam bij de concertzender, kon het interview doen. Alles kwam nu in een stroomversnelling.

Er viel een loden last van mij af; zou ik toch een presentatie kunnen houden op een manier die voldoening kon geven?

Ik betwijfel of de presentatie er van was gekomen als er bij de concertzender geen fysiek ontmoeten van meerdere personen had plaatsgevonden. 

De streaming tijdens de presentatie was een vervreemdende ervaring. Qua opstelling leek het nog het meest op een CD opname, met een camera als stille getuige op mij gericht, ipv microfoons.

Door de fysieke afwezigheid van publiek, was het tijdens de presentatie moeilijk om mij voor te stellen dat er daadwerkelijk naar werd geluisterd, want zelfs bij een live-optreden voor de TV is dat makkelijker, omdat daar meestal wel wat publiek bij aanwezig was. 

Maar na afloop van de presentatie maakten mooie reacties veel goed en bleken er minstens net zoveel mensen te hebben geluisterd als bij een live optreden het geval zou zijn geweest.

Vlak daarvoor had ik bij de offciële uitreiking van de CD aan Geeske Coebergh al een bijzondere ervaring.

Ik stond daar op gepaste 1,5 meter afstand van Geeske, zonder fysieke aanwezigheid van publiek, maar mét een tastbaar exemplaar van de CD in mijn hand. Dankzij de CD kon ik de fysieke afstand tijdelijk overbruggen.

Aan het begin van het Bach-project hebben Geeske en ik ons de vraag gesteld of het in het huidige tijdperk van streamen, met de sterke terugloop van CD winkels, het produceren van een stoffelijke CD nog wel relevant is. Sommige mensen waren van mening dat het al een gepasseerd station was.

Ik heb echter op geen moment sterker de niet materiële waarde van een stoffelijke CD ervaren, dan bij deze uitreiking.

Het gevoel van voldoening om na een lange samenwerking iets tastbaars in je handen te houden, en dat door te geven, gaf daarin de doorslag.

In de context van de corona-pandemie maken juist de CD's het nu mogelijk om op een persoonlijke manier in contact te zijn op afstand, door diegenen die hebben besteld een gesigneerd exemplaar op te sturen.

De signeer-sessies na afloop van concerten, zijn de meest persoonlijke ontmoetingen tussen musicus en publiek. Als mensen houden wij ervan om iets tastbaars cadeau te doen of te krijgen., en in onze handen te houden.

De CD werkt als een souvenir van het vluchtige en vergankelijke van een concert.

Souvenirs kunnen dmv tastbaarheid, herinneringen oproepen en vasthouden van vervlogen tijden.

Alles is vergankelijk, maar niets hoeft definitief te zijn. Ik pleit hiermee dan ook voor het voortbestaan van CD's.

 Ik had in ieder geval deze bijzondere ervaring voor geen goud willen missen!